گوشه دنج من

یه مطلب از اُشو خوندم که گفته بود ما آدمها بدبختیهامون جار میزنیم ولی وقتی خوشحالیم اون از همه پنهان میکنیم(حالا دقیقا این جمله اش نبود)؛چند روز دارم بهش فکر می‌کنم به اینکه من کدوم کار انجام میدم.من به اندازه کافی از هردو با دوستام و کسایی که حس نزدیکی بهشون دارم حرف میزنم ولی وقت نوشتن بیشتر ازحسهای بدم نوشتم اما تازگی ها حس‌های خوبی دارم و دلم‌میخواد جار بزنم بگم من حالم خیلی خوبه،بگم همه حس‌های خوب دنیا توی دل من مثل آب خروشان جریان داره.تازگی‌ها بیشتر میرم بیرون،بیشتر میخندم،بیشتر حواسم به خودم هست،بیشتر دلم میخواد برقصم،بیشتر دلم‌میخواد بچرخم و بچرخم.من تازگی‌ها قلبم تند تر میزنه نه عاشق شده باشم ولی تند میزنه.من تازگی‌ها زندگی برام مثل آسمون آبی یا مثل رنگین کمون؛رنگی رنگی.